Metoda NDT Bobath w rehabilitacji dzieci i dorosłych

Wśród licznych metod fizjoterapii do najbardziej popularnych i skutecznych zaliczyć można metodę NDT Bobath.

O metodzie Bobath

Metoda Bobath to rodzaj fizjoterapii stosowanej głównie u wcześniaków, niemowląt, dzieci z zaburzeniami neurologicznymi, ale także genetycznymi, ortopedycznymi oraz z opóźnieniami rozwojowymi.

Została stworzona w latach czterdziestych XX wieku przez małżeństwo neurologów Bertę i Karela Bobath. Opracowali ją analizując zachowanie dzieci z porażeniem mózgowym. Stwierdzili, że inne są u takich dzieci doświadczenia czucia i ruchu, a w związku z tym niewłaściwy jest sposób ich poruszania się, wpływający niekorzystnie na dalszy rozwój. Terapię ukierunkowano więc na ćwiczenia mające na celu eliminowanie złych wzorców ruchowych i utrwalanie dobrych.

Z biegiem lat metodę tę rozwijano i modyfikowano. Dziś z powodzeniem stosuje się ją na całym świecie, zarówno u noworodków i starszych dzieci, jak i dorosłych.

Rehabilitacja noworodków metodą NDT Bobath

Podstawowym celem stosowania tej metody fizjoterapii jest usprawnienie dziecka, które urodziło się z dysfunkcją ośrodkowego układu nerwowego.
Ogólne zasady stosowane w fizjoterapii noworodków i niemowląt tą metodą obejmują:

• hamowanie nieprawidłowych ruchów,- wyzwalanie i utrwalanie ruchów prawidłowych,
• obniżanie wzmożonego napięcia mięśni i podwyższanie obniżonego napięcia,
• wykorzystanie codziennych czynności, takich jak zabiegi pielęgnacyjne, kąpiele, zabawy do utrwalania prawidłowych ruchów.

Rehabilitacja dorosłych metodą Bobath

Metoda ta stosowana jest również u dorosłych cierpiących na zaburzenia ruchowe wynikające z uszkodzeń w obrębie układu nerwowego. Nastawiona jest na odzyskiwanie utraconych lub kształtowanie zaburzonych funkcjii ruchowych. Bardzo dobre wyniki daje stosowanie jej u osób:

• po udarach mózgu, rdzenia kręgowego,
• z chorobą Parkinsona, stwardnieniem rozsianym, dystrofiami mięśniowymi,
• po operacyjnych zabiegach ortopedycznych,
• z zaburzeniami oddychania i połykania.

Metody stosowane u dorosłych i dzieci mają wiele wspólnego, tyle że u dorosłych ruch jest wynikiem świadomych starań pacjenta i opiera się na jego wcześniejszych doświadczeniach. Natomiast zadaniem terapii dla dzieci jest dostarczenie im prawidłowych doświadczeń ruchowych i wielozmysłowe bodźcowanie. U dorosłych stosuje się różne techniki ćwiczeń, zaś u dzieci są to głównie ćwiczenia regulujące prawidłowe ustawienie głowy względem ciała i te ułatwiające ruch. W obu terapiach najważniejsze jest, by nie utrwalać patologii.